Η Ιστορία Της Μάγδας

Είμαι η Μάγδα, γεννήθηκα στις το Δεκέμβριο του 1981 και μεγάλωσα στην Αθήνα.Σπούδασα Διοίκηση Τουριστικών Επιχειρήσεων στην Άμφισσα και δούλεψα για κάποια χρόνια στον τομέα του τουρισμού. Το 2006 αποφάσισα να μετακομίσω στο Άγιο Πνεύμα Σερρών όπου ζώ μέχρι σήμερα. Αυτή την περίοδο δεν εργάζομαι λόγω της ασθένειας.

Η ιστορία μου

…ξεκινάει πριν ένα χρόνο περίπου. Ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδάκι μου στο 2ο τρίμηνο (ευτυχώς!). Ένα βράδυ όπως καθόμουν στον καναπέ του σπιτιού μου έπιασα τον δεξί μαστό μου γιατί κάτι με ενοχλούσε κ κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι συμπαγές και μεγάλο σαν λεμόνι. Από το μυαλό μου πέρασε σαν αστραπή η σκέψη του καρκίνου αλλά δεν έδωσα βάση γιατί ήμουν έγκυος και δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μένα.

Την επόμενη μέρα μίλησα με τον γυναικολόγο μου ο οποίος μου συνέστησε να πάω να κάνω υπέρηχο για να μας φύγει η περιέργεια. Έτσι και έκανα, στον υπέρηχο φάνηκε αλλά δεν μου είπαν τίποτα γιατί έπρεπε να γίνει βιοψία. Για να μη μακρυγορώ με λεπτομέρειες: Μετά τα αποτελέσματα απευθύνθηκα άμεσα σε μαστολόγο, η οποία μου εξήγησε τι πρέπει να κάνω κ να παραμείνω ψύχραιμη γιατί όλα αντιμετωπίζονται. Ο σύζυγός μου είχε πάθει σοκ. Εγώ από την αρχή σκεφτόμουν θετικά, κυρίως γιατί έχω ένα ακόμα παιδάκι το οποίο ήθελα (και θέλω!) να μεγαλώσω και να είμαι εδώ σε κάθε φάση της ζωής της. Η μαστολόγος με διαβεβαίωσε ότι το μωρό σε αυτό το τρίμηνο που είναι δεν κινδυνεύει. Αυτό με καθησύχασε πάρα πολύ.

Η βιοψία βγήκε και έδειξε όγκο 6 εκατοστών. Όλοι πάθαμε σοκ αλλά δεν υπήρχε χρόνος για να μοιρολογούμε.’Επρεπε να ξεκινήσω άμεσα χημειοθεραπείες ώστε να συρρικνωθεί όσο περισσότερο γίνεται. Ο άντρας μου είχε μείνει στήλη άλατος, δεν μιλούσε και πολύ. Εγώ όμως αρνήθηκα να με πάρει από κάτω κ έτσι αποφάσισα να αποβάλλω από την σκέψη μου ότι υπήρχε κάτι τέτοιο στο σώμα μου. ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ !

Το ξεκίνημα της θεραπείας – το μωρό – ο μπαμπάς μου

Μετά από 4 χημειοθεραπείες ο όγκος συρρικνώθηκε και έγινε 4 εκατοστά. Ο ογκολόγος αποφάσισε ότι έπρεπε να αλλάξουμε σχήμα θεραπείας οπότε έπρεπε να γεννήσω. Τα νέα φάρμακα δεν ήταν ασφαλή για το μωρό.

Γέννησα τον γιό μου πρόωρα στους 7.5 μήνες. Ήταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία γιατί έπρεπε αν γινόταν να γεννήσω φυσιολογικά για να συνεχίσω γρήγορα τις χημειοθεραπείες. 33 ώρες με τεχνητούς πόνους στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης. Εν τω μεταξύ ο πατέρας μου λόγω της δικής μου κατάστασης παρουσίασε σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά κ χειρουργήθηκε στο Παπαγεωργίου όπου έμεινε στην εντατική αρκετές μέρες. Όσο εγώ προσπαθούσα να γεννήσω ο μπαμπάς μου πάλευε να ζήσει. Τα συναισθήματα ανάμεικτα.

Όταν γέννησα η χαρά ήταν μεγάλη γιατί το μωρό ήταν υγιέστατο! Όταν το ανακοίνωσαν στον μπαμπά μου ήταν σε καταστολή. Έκανε μια κινηση. Μετα από λίγες μέρες δεν άντεξε και μας άφησε. Περίμενε να ακούσει για τον εγγονό του και μετά έφυγε.

Είχε κάνει λεει συμφωνία με τον Θεό, να πάρει αυτόν κ να ζήσω εγώ.

Η δύναμη μου

Θα αναρωτιέστε σίγουρα που βρίσω τόση δύναμη, γιατί πραγματικά νιώθω δυνατή. Την δύναμη την αντλώ πρώτα απ΄όλα από τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί απλά δεν οφελεί να κλαίω και να μην είμαι καλά. Η μητέρα μου είναι μεγάλη πηγή δύναμης γιατί στάθηκε βράχος σε μένα κ στον πατέρα μου. Ο άντρας μου παρόλο το αρχικό σοκ ήταν δίπλα μου κάθε στιγμή και τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Η κόρη μου (5,5 ετών) μου ανέβαζε το ηθικό λέγοντας με όμορφη ενώ δεν είχα μαλλιά.

Η ζωή μου σήμερα

Τώρα παίρνω κάποια χάπια προληπτικά γιατί ο τύπος καρκίνου μου με απλά λόγια ήταν πιο «ζόρικος». Συνεχίζω κανονικά την ζωή μου και δεν έχω σταματήσει τίποτα από αυτά που έκανα. Ποτέ δεν σταμάτησα γιατί η κάθε μέρα αξίζει να την ζούμε και να χαμογελάμε με ωραία απλά πράγματα. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι ψύχραιμος και μεθοδικός. Η ψυχολογία είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια για να το ξεπεράσεις πιο ανώδυνα.

       Μπροστά μου βλέπω ένα μέλλον που είμαι γιαγιά, με πολλά εγγόνια και πολλά χαμόγελα!